بررسی کارکرد وقف علمی و رفاه اجتماعی در دارالایتام شادمهر

وقف به­عنوان یکی از راه­های حفظ اصل املاک شخصی و تخصیص عواید آن به مصارف مورد علاقه واقف در تاریخ ایران اهمیت زیادی داشته و در دوره­های مختلف مورد توجه بوده است. وقف دارالایتام و تعیین شرایطی برای تحصیل در علوم جدید برای افراد تحت سرپرستی آن، پدیده­ای مدرن به شمار می­آید. دارالایتام قهرمان شادمهر به­عنوان تنها نمونه از نوع خود در خراسان آن روزگار و تأکید واقف آن بر کسب مهارت­های تحصیلی و شغلی توسط کودکان تحت پوشش، موردی خاص جهت مطالعه است و واقف با رویکردی علمی، شرایط استفاده از وقف را مشخص کرده است. این پژوهش بر آن است تا به این سؤال پاسخ دهد که چگونه دارالایتام شادمهر شکل گرفت و چه اقداماتی برای تعالی و کسب رفاه اجتماعی ایتام انجام داد؟ و قصد دارد با تکیه بر اسناد خانوادگی و آرشیو شخصی رضاقلی میرزا قهرمان و مصاحبه با افرادی که به نوعی با مؤسسه ذی­ربط ارتباط داشته­اند به شیوه توصیفی-تحلیلی به این پرسش پاسخ گوید و برای این مقصود از مقایسه دارالایتام با برخی موارد مشابه بهره جسته است و به این نتیجه ­رسیده است که اغلب افرادی که دوره کامل اقامت در مؤسسه مزبور را طی کرده­اند و عملاً حدود هفت سال را در آنجا آموزش­های علمی، عملی و تربیتی دیده­اند، هر کدام در جامعه کنونی در حرفه انتخابی خودشان به­عنوان افراد مورد وثوق و موفق مطرح هستند.